Ιωάννης Παναγάκος

ΑΝΘΡΩΠΟΤΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΞΕ ΒΗΜΑ
(Ποιητική Φόρμα: ΜΠΑΛΑΝΤΑ)

Ο Θεός την πνοή του απλώνει
πα στης γης την ποδιά τρυφερά
μα τους δόλιους ανθρώπους τους ζώνει
θλιβερή απληστία κι αισχρά
την ψυχή που τους καίει νοσηρά
και της φύσης αλλάζει το κλίμα
που επισύρει ποινή φοβερά -
ανθρωπότη, για άλλαξε βήμα!

             ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΚΥΡΑ

 

Ποίημα του Ιωάννη Παναγάκου

 

Ελλάδα, πλώρη του Θεού και φως της οικουμένης

την ομορφιά της ξαστεριάς και τ’ όνειρο της λευτεριάς

που δίδαξες σ’ αυτή τη γη, και μ’ αγιασμό ευφραίνεις

η Ρούμελη και ο Μοριάς και τα παιδιά της κλεφτουριάς

γόνοι κληρονομιάς βαριάς, μέσα στο φως λουσμένης

 

μαζί με τ’ άλλα αδέρφια τους εις την ξηρά, στο Αιγαίο

του εικοσιένα τη χρονιά ανοίξανε ξανά πανιά

με πίστη στον αγώνα τους και με ηθικό ακμαίο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ
Ανχη ε.α. Ιωάννη Παναγάκου
με τίτλο:
"Ορκίζομαι"
(Για να εμφανίσετε το Ποίημα κάντε ΚΛΙΚ πάνω στον Τίτλο του Ποιήματος)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ
Ανχη ε.α. Ιωάννη Παναγάκου
με τίτλο:
"Το Κάλεσμα για Λευτεριά"
(Για να εμφανίσετε το Ποίημα κάντε ΚΛΙΚ πάνω στον Τίτλο του Ποιήματος)

Χρόνια Πολλά στη Μάνα, με ένα Ποίημα: ΜΑΝΑ ΕΣΥ

Βαλιδέ σουλτάνα (τουρκικά: "Βαλιντέ σουλτάν", κυριολεκτικά «μητέρα σουλτάνου») ήταν τίτλος που διατηρούσε η μητέρα ενός εν ενεργεία σουλτάνου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο τίτλος ορισμένες φορές μεταφράζεται ως «βασιλομήτωρ» και ορθότερα ως «σουλτανομήτωρ», έχοντας ιδιαιτερότητες σε σχέση με την αντίστοιχη θέση στον δυτικό κόσμο...

Διαβάτη, στάσου με ευλάβεια στη μνήμη των νεκρών. Μέσα στο βάραθρο που ξανοίγεται μπροστά σου, βρήκαν ένδοξο και ηρωικό θάνατο οι γυναίκες και τα παιδιά της Νάουσας, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Ελληνικού έθνους, στις 22 Απριλίου 1822"...

Θανάση Διάκε, αετέ, της Ρούμελης αηδόνι επάνω εις τη γέφυρα, στο ξακουστό στενό...

Ιερού, Παιδιά, Λόχου, γενναία παιδιά που στον ήλιο ψηλά τ’ όνομά σας προβάλλει απ’ ατσάλι παιδιά, με γενναία καρδιά μας καλείτε να πάρουμε εμείς τη σκυτάλη....

«Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω»
                                                  - Κασσιανή

 

Κι από τη γένεση, πιο πριν, του κόσμου όλου, ζούσες`
στου νοητού ορίζοντα τη σκέψη, μες στο νου
πού ’ταν σαν βάλσαμου ευωδιά, στο χρώμα τ’ ουρανού
και μέσα της περιέκλειε σαν σπέρμα ό,τι ανθούσες
την ομορφιά τρυγούσες φωτός αληθινού.