ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ – ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ – ΤΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ – ΤΗΣ ΜΑΝΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΣΤΑΣΗΣ

Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα:

• Ο ύπνος, το όνειρο, η μαντεία και η έκσταση είναι οι τέσσερεις θύρεςανοικτές προς το Υπερπέραν από όπου μας έρχεται η γνώση της ψυχής και της τέχνης της μαντείας. Η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής. Οι αριθμοί είναι ο νόμος του Σύμπαντος. Η μονάδα είναι ο νόμος του Θεού.
• Οι πνευματικές δυνάμεις που αγρυπνούν πάνω από την ανθρωπότητα είναι πάντα παρούσες, αλλά ο πέπλος που μας χωρίζει από αυτές δεν σχίζεται, παρά μόνο στις μεγάλες ώρες και για λίγους εκλεκτούς.
• Ο άνθρωπος ανυψώνεται προς τον Θεό με τη σκέψη ή με την προσευχή, με τη δράση ή με την έκσταση.
• Ο Υπερβόρειος θεός Απόλλωνας εκπροσωπεί, την κατάβαση του Ουρανού στη γη, την ενσάρκωση της πνευματικής ομορφιάς μέσα στο αίμα και στη σάρκα, την εισροή της υπερβατικής αλήθειας στον άνθρωπο με την έμπνευση και τη μαντεία.
• Η λειτουργία του Μαντείου των Δελφών, είχε ως βάση την τέχνη και την επιστήμη. Η με τέχνη συνίστατο στη διείσδυση στο απομακρυσμένο, στο παρελθόν και το μέλλον μέσω της διορατικότητας ή της προφητικής έκστασης. Η δε επιστήμη στον υπολογισμό του μέλλοντος σύμφωνα με τους νόμους της παγκόσμιας εξέλιξης. Οι Πυθίες έπαιζαν τον παθητικό ρόλο των οραματικών υπνοβατών. Οι Ιερείς διερμήνευαν, μετέφραζαν, τακτοποιούσαν τους συνήθως συγκεχυμένους χρησμούς τους, σύμφωνα με τα δικά τους φώτα.
• Ο Αιθέρας ή Αστρικό φως, είναι συγχρόνως το όχημα το οποίο μεταβιβάζει τις κινήσεις της σκέψης και ο ζωντανός καθρέπτης μέσα στον οποίο η ψυχή παρατηρεί τις εικόνες του υλικού και πνευματικού κόσμου. Άπαξ και μεταφερθεί μέσα σε αυτό το στοιχείο το πνεύμα του οραματιστή βγαίνει από τις σωματικές συνθήκες. Το μέτρο του χώρου και του χρόνου αλλάζει για αυτό. Η αδιαφανή ύλη γίνεται διαφανής για αυτό. Και η ψυχή απελευθερωμένη από το σώμα, ανυψωμένη στο δικό της φως, φτάνει, με την έκσταση, να διεισδύει στον πνευματικό κόσμο, να βλέπει τις ψυχές ξαναντυμένες τα αιθέρια σώματά τους και να επικοινωνεί μαζί τους.
• Όλοι οι παλαιοί Μυημένοι στα Μυστήρια, είχαν σαφή ιδέα αυτής της δεύτερης όρασης ή άμεσης όρασης του πνεύματος. Ο δραματουργόςΑισχύλος, που ήταν Μυημένος στα Μυστήρια της Ελευσίνας, παρουσιάζει τη σκιά της Κλυταιμνήστρας στον Ορέστη να λέει: «Κοίταξε αυτές τις πληγές μου, το πνεύμα σου μπορεί να τις δει. Το πνεύμα όταν κοιμόμαστε έχει πιο διαπεραστικά μάτια. Την ημέρα η όραση των θνητών, δεν περιλαμβάνει ένα αρκετά εκτεταμένο πεδίο».
• Η έκσταση ορίζεται ως ένας οραματισμός του πνευματικού κόσμου, όπου αγαθά ή κακά πνεύματα εμφανίζονται στον οραματιστή με ανθρώπινη μορφή και επικοινωνούν μαζί του. Η ψυχή φαίνεται πραγματικά να μεταφέρεται έξω από το σώμα, που το άφησε σχεδόν η ζωή και που ξυλιάζει μέσα σε μια καταληψία που μοιάζει με θάνατο. Τίποτα δεν μπορεί να αποδώσει τις αφηγήσεις των μεγάλων εκστατικών, την ωραιότητα και τη λαμπρότητα των οραμάτων αυτών, καθώς και το αίσθημα της άρρητης συγχώνευσης με τη θεία ουσία το οποίο αναφέρουν ως μια μέθη φωτός και μουσικής. Αφού στη μέση κατάσταση της υπνοβασίας η ψυχή έχει μια ακριβή αντίληψη των μακρινών τόπων και των απόντωνπροσώπων, είναι λογικό να παραδεχθούμε ότι, στην υψηλότερη έξαρση, μπορεί να έχει το όραμα μιας πραγματικότητας ανώτερης και άυλης. Συμπερασματικά, όπως έλεγε και ο Όμηρος, «Η θεία ψυχή, η εξορισμένη από τον πολιτισμό μας και η οποία κλαίει σιωπηρή κάτω από το πέπλο της, θα πρέπει κάποια στιγμή να αναβαθμιστεί και να ξαναπάρει στην κατοχή της, τους βωμούς της».
• Ο Μάγος, κατά τον Πλάτωνα, κατά την είσοδό του στον απόκρυφο κόσμο των δαιμόνων των στοιχείων, που γεμίζουν την γήινη ατμόσφαιρα, θα πρέπει να κυριαρχήσει σε αυτούς και να τους δαμάσει. Μαγεία, κατά τους Χαλδαίους, είναι η θέληση βαλμένη σε ενέργεια κατά τον χειρισμό των απόκρυφων δυνάμεων, των υπαρχόντων δαιμόνων στα στοιχεία της φύσης.
• Ο Γερμανός φιλόσοφος Schelling είχε αναγνωρίσει την κεφαλαιώδη σπουδαιότητα της υπνοβασίας στο ζήτημα της αθανασίας της ψυχής. Παρατηρεί, ότι κατά τον οραματικό ύπνο παράγεται μια ανύψωση και μια σχετική απελευθέρωση της ψυχής, σε σχέση με το σώμα, τέτοια που ποτέ δεν συμβαίνει σε φυσιολογική κατάσταση. Στους υπνοβάτες όλα φανερώνουν την ανώτερη συνείδηση, σαν ολόκληρη η ύπαρξή τους να ήταν συγκεντρωμένη σε μια φωτεινή εστία η οποία ενώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Αντί να χάνουν την ανάμνηση, αντίθετα το παρελθόν φωτίζεται για αυτούς, και το ίδιο το μέλλον αποκαλύπτεται κάποτε σε μεγάλη ακτίνα. Αν αυτό είναι δυνατό στη γήινη ζωή, διερωτάται ο Schelling, είναι βέβαιο, ότι η πνευματική μας προσωπικότητα, η οποία μας ακολουθεί μετά το θάνατο, είναι ήδη παρούσα μέσα μας από πριν, ότι δεν γεννιέται τότε, αλλά ότι απλά ελευθερώνεται και φανερώνεται αμέσως μόλις αποδεσμευθεί από τον εξωτερικό κόσμο μέσω των αισθήσεων. Η μετά θάνατο κατάσταση είναι, λοιπόν, πιο πραγματική από τη γήινη κατάσταση. Διότι, σε αυτήν εδώ τη ζωή, το τυχαίο, αναμεμιγμένο σε όλα, παραλύει μέσα μας το ουσιώδες. Ο Schelling, ονομάζει απλούστατα τη μέλλουσα κατάσταση πραγματικότητα. Το πνεύμα απελευθερωμένο από ότι τυχαίο υπάρχει στη γήινη ζωή, γίνεται πιο ζωντανό και ισχυρό, ο κακός γίνεται πιο κακός και ο καλός καλύτερος.
• Πρόσφατα, ο CharlyDuPrel, υποστηρίζει την ίδια άποψη, με αφθονία γεγονότων και παρατηρήσεων, σε ένα ωραίο βιβλίο “PhilosophiaderMustik (1886)”. Ξεκινά από το εξής γεγονός: «Η συνείδηση του εγώ δεν εξαντλεί το αντικείμενό της. Η ψυχή και η συνείδησηδεν είναι δύο ισοδύναμοι όροι. Δεν σκεπάζει ο ένας τον άλλο, διότι δεν έχουν την ίδια έκταση. Η σφαίρα της ψυχής ξεπερνά κατά πολύ τη σφαίρα της συνείδησης. Υπάρχει, λοιπόν, μέσα μας ένα λανθάνον εγώ. Αυτό το λανθάνον εγώ, το οποίο εκδηλώνεται στον ύπνο και στο όνειρο, είναι το αληθινό εγώ, υπέργειο και υπερβατικό, του οποίου η ύπαρξη προηγήθηκε του γήινου εγώ μας, του ενωμένου με το σώμα. το γήινο εγώ είναι φθαρτό, το υπερβατικό εγώ είναι αθάνατο. Να γιατί ο Απόστολος Παύλος είπε «Από αυτήν εδώ τη γη βαδίζουμε προς τον Ουρανό», και βεβαίως εννοεί «με το πνευματικό σώμα, ή το υπερβατικό εγώ».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

• Στις Ινδίες και στην Αίγυπτο που αναπτύχθηκαν οι πρώτοι πολιτισμοί, ησκέψη ήταν βαθύτερη, τα αισθήματα πολύ εκλεπτυσμένα. Στην Ελλάδα, τα πάθη και οι ιδέες θα περιτυλιχθούν με το γόητρο της τέχνης και με το μαγικό φόρεμα της ομορφιάς. Αλλά, καμιά ποίηση δεν υπερβαίνει μερικούς βεδικούς (Βραχμανικούς) ύμνους σε ηθική έξαρση, σε διανοητικό ύψος και πλάτος. Υπάρχει εκεί το αίσθημα του θείου μέσα στη φύση, του αόρατου που την περιβάλλει και της μεγάλης ενότητας που διεισδύει σε όλα.
• Η ζωογόνα ψυχή της Ελλάδας βρίσκεται μέσα στους ναούς της, στα Μυστήριά της και στους Μυημένους της. Βρίσκεται στο ιερό του Δία στην Ολυμπία, της Ήρας στο Άργος, της Δήμητρας στη Ελευσίνα. Βασιλεύει στην Αθήνα με τη θεά Αθηνά, ακτινοβολεί στους Δελφούς με τον Απόλλωνα, ο οποίος δεσπόζει και διεισδύει μέσα σε όλους τους ναούς με το φως του. Ιδού το κέντρο της Ελληνικής ζωής, ο εγκέφαλος και η καρδιά της Ελλάδας. Εκεί πηγαίνουν να διδαχθούν οιποιητές, οι οποίοι μεταφράζουν στο πλήθος τις ύψιστες αλήθειες με ζωντανές εικόνες, και οι σοφοί, ο οποίοι τις διαδίδουν με εύστροφή διαλεκτική.

Το πνεύμα του Ορφέα, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, και Αριστοτέλη κυκλοφορεί παντού, όπου πάλλει η αθάνατη Ελλάδα.