ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ - Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

• Από το 1950 (όταν η Τουρκία δεν εξέφραζε ενδιαφέρον για την Κύπρο) και μετά, η Αγγλία πέτυχε να μετατρέψει ένα αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ και σε διακοινοτική αντιπαράθεση, ούτως ώστε να διασφαλίσει κατά το δυνατό τα φθίνοντα αποικιακά συμφέροντά της.
• Η προσφυγή στον ΟΗΕ το 1954, ήταν στρατηγικό λάθος του Ελληνισμού. Η Ελλάδα, που ανέπνεε τότε με δύο πνεύμονες με την προσφυγή της, ενέκρωσε τον ένα. Έστριψε την Αγγλία εναντίον μας με τα γνωστά αποτελέσματα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
• Οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου το 1959 ήταν ένας συμβιβασμός Αγγλικής έμπνευσης, από τον οποίο δεν μπορούσε να προκύψει μια λειτουργική λύση του Κυπριακού, που έφερε την Τουρκία σε αναμέτρηση με την Ελλάδα για την Κύπρο, την οποία Κύπρο είχε πουλήσει στην Αγγλία η Τουρκία το 1878, έναντι ειδικών ανταλλαγμάτων.
• Το 1963, η απόπειρα αλλαγής του συντάγματος από το Μακάριο και κατά επέκταση η διακοινοτική βία που προέκυψε, συνετέλεσε στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς τον Αύγουστο του 1964. Το 1964, οριακά αποτράπηκε η εισβολή στην Κύπρο, κατόπιν παρέμβασης του τότε Προέδρου των ΗΠΑ.
• Το Σχέδιο Άτσεσον του 1964 προέβλεπε τη διχοτόμηση της Κύπρου (διπλή ένωση) και μια αεροστεγή στρατιωτική συμμαχία της Ελλάδας – Τουρκίας. Ο μόνος τρόπος να εφαρμοστεί το Σχέδιο Άτσεσον θα ήταν να επιβληθεί στην Κύπρο με τη δύναμη των ελληνικών όπλων.
• Το 1964, σε συνάντηση Γ. Παπανδρέου και Μακάριου λήφθηκε η κρίσιμη απόφαση να σταλεί στην Κύπρο λαθραία στρατός δυνάμεως Σώματος Στρατού και ανάλογος οπλισμός για την αποτροπή της επικείμενης Τουρκικής εισβολής.
• Την 9^η Σεπτεμβρίου 1967, οι δυο πρωθυπουργοί Ελλάδος και Τουρκίας συναντήθηκαν στα Ελληνοτουρκικά σύνορα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πρότεινε στον Ντεμιρέλ την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα μαζί με την εγκατάσταση Τουρκικών στρατιωτικών βάσεων στη Νήσο. Ήτοι, επανέλαβαν την πρόταση του Σχεδίου Άτσεσον.
• Την 15 Νοεμβρίου του 1967 διαδραματίστηκαν τα αιματηρά επεισόδια στα χωριά Άγιοι Θεόδωροι και Κοφίνου, υπαιτιότητι του Γρίβα.
• Την 21 Νοεμβρίου του 1967 η Τουρκία αξίωσε την ανάκληση του Γρίβα στην Αθήνα και την απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, που στάθμευαν στην Κύπρο από το 1964, διαφορετικά θα εισέβαλε στο Νησί.
• Την 3 Δεκεμβρίου 1967 επήλθε συμφωνία και έγιναν αποδεκτές οι ως άνω αξιώσεις της Τουρκίας. Η μεθόδευση της απομάκρυνσης των Ελληνικών Δυνάμεων από την Κύπρο, άνοιξε την κερκόπορτα για την εισβολή του 1974.
• Την 15 Ιουλίου του 1974, η ανατροπή του Μακαρίου από το πραξικόπημα της εθνοφρουράς, έδωσε την προσχεδιασμένη και αναμενόμενη τέλεια ευκαιρία για την εισβολή στο Νησί. Στις 20 Ιουλίου κατελήφθη το 4%, ενώ στο δεύτερο γύρο στις 15 Αυγούστου το 38% του Νησιού.
• Το 2004, η προσπάθεια επίλυσης των Κυπριακού σύμφωνα με το Σχέδιον ΑΝΑΝ, ευτυχώς απέτυχε, χάρη στον ήρωα πρόεδρο της Κύπρου Παπαδόπουλο, ο οποίος είπε «παρέλαβα κράτος και δεν μπορώ να παραδώσω κοινότητα στους επιγόνους μου».

ΟΙ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ – ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

• Να εμποδίσει τη δημιουργία του Αγωγού East Med. Όμως, επιδιώκει να συμμετάσχει σε αγωγό της περιοχής που θα περνάει μέσω Κύπρου – Τουρκίας προκειμένου να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά στην Ανατολική Μεσόγειο.
• Να διεξαγάγει γεωτρήσεις εντός της Κυπριακής ΑΟΖ για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της, που τις έχει απόλυτη ανάγκη.
• Να θέτει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων συνεχώς νέες αξιώσεις, να μη προσφέρει οτιδήποτε, με αποτέλεσμα σωρευτικά να κερδίζει την Κύπρο.
• Να διασπάσει το ενιαίο μέτωπο της Ελλάδας – Κύπρου με το διαχωρισμό των θεμάτων του Αιγαίου από αυτά της Κύπρου – Ανατολικής Μεσογείου. Εάν περάσει τις θέσεις της στο Κυπριακό, τότε ανενόχλητη θα στραφεί προς το Αιγαίο και Δυτική Θράκη για υλοποίηση των διεκδικήσεών της.
• Να επεκτείνει σταδιακά την εδαφική κυριαρχία της στην ουδέτερη ζώνη επιφάνειας 2,7% το νησιού, να αλλάξει το status quo της Αμμοχώστου – Βαρωσίων, τελικά να κατακτήσει όλα τα εδάφη της ελεύθερης Κύπρου και να την ενσωματώσει, προσαρτήσει στους κόλπους της, κατά το παράδειγμα της Αλεξανδρίτας.
• Να αποκτήσει τους υδρογονάνθρακες της ΚυπριακήςΑΟΖ, για να μειώσει τόσο την εξάρτησή της από την Ρωσία και το Ιράν, όσο και τις τιμές εισαγωγής των. Όσο χρόνο δεν το πετυχαίνει θα τους διεκδικείδυναμικά με νέες γεωτρήσεις, νέες προκλήσεις, διεκδικήσεις.
• Να καταστήσει την Κύπρο Τουρκικό προτεκτοράτο μέσα από ένα συνομοσπονδιακού τύπου συνεταιρισμό, της ιδιότητάς της ως εγγυήτριας δύναμης και της ισχυρής παρουσίας των στρατευμάτων κατοχής της. Αυτή είναι η πάγια και διαχρονική πολιτική της Τουρκίας.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

• Η στρατηγική αξία της Κύπρου, και ως εκ τούτου η μοίρα της απεικονίζεται από το γεγονός: Ότι το έδαφός της έχει κατατμηθεί: εις το έδαφος της ΤΔΒΚ (38%), εις την ουδετέρα ζώνη (2,7%), στις δύο Βρετανικές βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκελείας (2,2%) και που είναι έδαφος της Αγγλίας, στην περίκλειστη περιοχή υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ, της Αμμοχώστου – Βαρωσίων και εις το έδαφος της ελεύθερης Κύπρου. Ότι, οι εξής στρατοί εδρεύουν στην Κύπρο: ο τουρκικός στρατός κατοχής, η ΤΟΥΡΔΙΚ, ο Τουρκοκυπριακός στρατός, η UNFICYP, η ΕΛΔΥΚ και η Κυπριακή Εθνοφρουρά.
• Το Κυπριακό ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη μεγάλη στρατηγική θέση του στην Ανατολική Μεσόγειο, που ελέγχει τις θαλάσσιες διαδρομές από και προς τον Ελλήσποντο, τη διώρυγα του Σουέζ, την Κεντρική Μεσόγειο, και ήταν επίσης συνδεδεμένο με την πολιτική παρουσία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στη Κύπρο και όχι μόνο.
• Λόγω προδοσίας και άλλων μεγάλων λαθών η στρατιωτική ήττα της Ελλάδας στην Κύπρο το 1974, την ανάγκασε να ακολουθεί έκτοτε αμυντική πολιτική, το δόγμα του μη πολέμου, για το Κυπριακό και όχι μόνο. Η στάση αυτή δημιουργεί την ψευδαίσθηση στην Τουρκία, ό,τι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι εύκολοι αντίπαλοι.
• Η εισβολή στη Κύπρο το 1974 δημιούργησε σταθερό προγεφύρωμα της Τουρκίας στο μεγαλύτερο Νησί της Ανατολικής Μεσογείου, ενώ απέδειξε την Τουρκική ικανότητα και αποφασιστικότητα για σχετική αυτόνομη στρατικοποιημένη εξωτερική πολιτική, πάντοτε υπό την ανοχή όλων των διεθνών παραγόντων και όχι μόνο.
• Οι νέες διεκδικήσεις της Τουρκίας περί δύο ισότιμων ανεξάρτητων κρατών και περί αλλαγής του status quo της Αμμοχώστου – Βαρωσίων αποτελούν νέες παραβιάσεις των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με πρακτικά μέτρα. Στην ουσία οδηγούν στη διχοτόμηση του Νησιού και δεν πρέπει να γίνουν ποτέ αποδεκτές για συζήτηση.

Η ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

• Η μεγάλη ιδέα της Ένωσης της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα είχε την ίδια μοιραία τύχη, με αυτή τη λίκνου του Ελληνισμού, της μαρτυρικής Ιωνίας μας. ιστορικά, η Ελλάδα δεν αντέχει άλλες ήττες, πρέπει να αφυπνισθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της για τη Κύπρο.
• Εις την ελεύθερη Κύπρο κυριαρχούν σήμερα δύο σχολές σκέψης. Η μια είναι της μη λύσης, δηλαδή να παραμένει η κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα. Η άλλη είναι της δημιουργίας μέσω διαπραγματεύσεων ενός ισχυρού ομοσπονδιακού κράτους των δύο εθνικοτήτων υπό την κυριαρχία της αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Η Τουρκία και η ΤΔΒΚ (το νεογέννητο μωρό της Τουρκίας) είναι υπέρ μιας χαλαρής συνομοσπονδίας που θα βασίζεται στην ισότητα δύο ανεξάρτητων κρατών, υπό τον έλεγχον της Τουρκίας και της κατάργησης της αναγνωρισμένης σήμερα Κυπριακής Δημοκρατίας.
• Η στρατηγική την οποία πρέπει να ακολουθήσουμε η Κύπρος και ολόκληρος ο Ελληνισμός για να αποτρέψουμε την Τουρκία να υλοποιήσει τα σχέδιά της και να επιτύχουμε μια κατά τοδυνατό ευνοϊκή λύση, είναι να χρησιμοποιήσουμε όλους τους συντελεστές ισχύος μας και να προβούμε στις παρακάτω ενέργειας, δράσεις βάσει προκαθορισμένου χρονοδιαγράμματος, ήτοι:
• Να χρησιμοποιήσουμε τον ελληνισμό της διασποράς κυρίως των ΗΠΑ και Αγγλίας υπέρ των Κυπριακών Συμφερόντων.
• Να εμβαθύνει η Κύπρος την αμυντική συμφωνία με το Ισραήλ με την παροχή στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση κρίσης, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι το Ισραήλ στερείται ζωτικού χώρου, και ότι έχει ανάγκη επέκτασης του στρατηγικού του βάθους στην Κύπρο, για την άμυνά του, σε περίπτωση κρίσης.
• Να εμβαθύνει η Κύπρος την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, με τη παροχή στρατιωτικήςσυνδρομής και οπλικών συστημάτων, σε αντάλλαγμα με την παροχή ναυτικήςβάσης στη Νότια Κύπρο.
• Να εμβαθύνει η Κύπρος τις πολιτικές συμμαχίες, σε αυτές της αμυντικής συνεργασίας, με τις χώρες του Αραβικούκόσμου και κυρίως με την Αίγυπτο.
• Να επιδιώξει να μετατρέψει τη Τουρκοκυπριακή κρίση σε Τουρκοευρωπαϊκή και να συνδέσει την προσέγγιση της Τουρκίας με την Ε.Ε. (τελωνειακή ένωση) με το θέμα επίλυσης του Κυπριακού. Σε περίπτωση μη ενεργούς δράσης του Συμβουλίου της Ε.Ε., η Κύπρος να κάνει χρήση του δικαιώματος του veto.
• Να επιδιώξει την έμπρακτηυποστήριξη της Ε.Ε., Αγγλίας και ΗΠΑ και την απομάκρυνση οπλικών συστημάτων προέλευσης Ε.Ε. (Leopard) και ΗΠΑ από την Κύπρο.
• Να ενισχύσει, αναβαθμίσει την μαχητικήικανότητα και την επιχειρησιακή δυνατότητα της Εθνοφρουράς της, ως δύναμης αποτροπής με την προμήθεια σύγχρονων οπλικών συστημάτων από τη Γαλλία και το Ισραήλ.
• Να αγοράσει η Κύπρος 12 Rafale από τη Γαλλία για την αεράμυνά της, τα οποία θα εδρεύουν και θα συντηρούνται στην Ελλάδα, θα έχουν Κύπριους πιλότους, και τα οποία σε περίοδο κρίσης θα μετασταθμεύουν στην Κρήτη, για από εκεί υποστήριξή της.
• Να υπάρξει μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου κοινή στρατιωτική προετοιμασία στους τομείς των εξοπλισμών, της εκπαίδευσης, των ασκήσεων περιλαμβανομένης και της σχεδίασης επιθετικών ενεργειών κατά της ΤΔΒΚ, σε περίπτωση κρίσης, η εθνοφρουρά είναι και θα πρέπει να γίνει ακόμα ισχυρότερη αποτρεπτική δύναμη.
• Να εξυψώσει το φρόνημα το ηθικό των Κυπρίων και να τους προετοιμάσει για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης κρίσης.
• Να επιδιώξει κατά τις πενταμερείς διαπραγματεύσεις να συμμετέχει και ο αρμόδιος επίτροπος της Ε.Ε. ως έκτο μέλος που θα εκφράζει δυναμικά τις απόψεις της Ε.Ε., υπέρ της Κύπρου. Επίσης να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να επιδιώξει να συζητηθούν τα θέματα: του πλήρηαφοπλισμού του Νησιού, της απομάκρυνσης των Τούρκωνεποίκων, της κατάργησης του αναχρονισμού των τριών εγγυητριώνδυνάμεων της επανένωσης της Κύπρου, και της δημιουργίας ισχυρού ομόσπονδου Κυπριακού κράτους δύο εθνικοτήτων, υπό την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας καθότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν το 18% του πληθυσμού του Νησιού.

ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

• Ακόμη και εάν δεν υπήρχε η Τουρκοκυπριακή μειονότητα στην Κύπρο, η Τουρκία θα σχεδίαζε και θα υλοποιούσετην εισβολή και κατοχή μέρους του Νησιού για καθαρά γεωπολιτικούς γεωοικονομικούς, γεωστρατηγικούς και ενεργειακούς λόγους. Το μεγαλύτερο λάθος της, στην ιστορία της ήταν πως το 1974, όπως ισχυρίζεται, δεν κατέλαβε ολόκληρο το Νησί. Υπόψη, ότι όταν τον Αύγουστο του 1974 ο Τουρκικός στρατός πλησίαζε τη βρετανική βάση της Δεκέλειας, οι Άγγλοι απείλησαν την Τουρκία με πόλεμο εάν εισήρχετο στη Βάση τους.
• Η Τουρκία, όποιο έδαφος κατακτήσει και αναρτήσει την σημαία της, δεν το εγκαταλείπει, μόνο με τη ξιφολόγχη μπορείς να το ανακαταλάβεις.
• Η Τουρκία έχει δεδηλωμένο στόχο να ελέγχειπλήρως την ούτως καλούμενη ΤΔΒΚ και μέσω μιας χαλαράς συνομοσπονδίας δύο ίσων, ανεξάρτητων κρατών να ελέγχει και ολόκληρη την Κύπρο, σε όλους τους τομείς.
• Το Κυπριακόήταν, είναι και θα πρέπει να παραμείνει πάντα ως ένα Διεθνές ζήτημα, που αφορούσε και αφορά την παράνομη εισβολή, τηνκατοχή και τον εποικισμό του βορείου τμήματος του Νησιού από τους Τούρκους και την παρουσία 25.000 στρατού κατοχής.
• Είναι απολύτως αναγκαία η εφαρμογή της στρατηγικής της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ και όχι της ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ (Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς της συμπαρίσταται) ανάμεσα στην Ελλάδα και Κύπρο.
• Η στρατηγική της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ προϋποθέτει και σηματοδοτεί μια ταύτιση στόχων, επιδιώξεων και προοπτικών. Προϋποθέτει μια ενιαία στρατηγική για τον Ελληνισμό και, ένα ενιαίο εθνικό κέντρο λήψης αποφάσεων, που τον κυρίαρχο ρόλο θα πρέπει να έχει η Αθήνα.
• Με βάση την ως άνω θεμελιώδη αρχή θα πρέπει να καταρτίσουμε και να προωθήσουμε, με συνέπεια και πάθος ξανά το «ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ του Ενιαίου Αμυντικού χώρου», που ίσχυε παλαιότερα και εγκαταλείφθηκε αδικαιολόγητα.
• Πάγιος και διαχρονικός στόχος μας πρέπει να είναι μια Ενιαία, Ανεξάρτητη, Κυρίαρχη και Δημοκρατική Κύπρος, που επιδιώκει και απαιτεί μια βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική λύση, η οποία συμπυκνώνει τις αρχές, τις θέσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, σε συνδυασμό με το Διεθνές Δίκαιο και με την ισχύ του «κεκτημένου» της Ε.Ε.
• Είναι απολύτως αναγκαία η βαθιά ενότητα, η συσπείρωση, η κοινή στάση του Ελληνισμού και ο χειρισμός του Κυπριακού υπό ενιαία Διοίκηση, με κέντρο Διοίκησης την Αθήνα.
• Τα δικαιώματα του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως κατοχυρώνονται από τις διεθνείς συνθήκες είναι απαράγραπτα και οι πάντες οφείλουν να τα σέβονται στο ακέραιο.
• Η Τουρκική προκλητικότητα στο Κυπριακό και στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστεί. Η δημιουργία ισχυρής εθνικής αποτρεπτικής ισχύος, εκτός των άλλων, απαιτεί υψηλής αποτελεσματικότητας ενσωμάτωση των επιτευγμάτων της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης (4IR), όπως έξυπνα βλήματα, dronesκ.ά, σε στενή συνεργασία με τα Ελληνικά ΑΕΙ, ερευνητικά ιδρύματα καθώς και με κράτη που έχουν ανεπτυγμένη σχετική τεχνογνωσία όπως το Ισραήλ, η Γαλλία κ.ά.
• Ο Ελληνισμός, πρέπει να αφυπνισθεί, να αναλάβει τις ευθύνες του, πρέπει να αντιληφθεί, ότι εάν η Τουρκία πετύχει μια ευνοϊκή λύση υπέρ της στο Κυπριακό, την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, τότε ο Ελληνισμός θα απωλέσει πλήρως την διεθνή αξιοπιστία του, και το γεωπολιτικό, γεωοικονομικό και ενεργειακό ρόλο που διαδραματίζει μέχρι σήμερα δυναμικά στη περιοχή. Επίσης πώς η επί χιλιετίες σημαντική παρουσία του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο θα εξαφανιστεί και πώς αυτή θα περιέλθει πλέον οριστικά και αμετάκλητα υπαιτιότητι του στον αντίπαλό του, την Τουρκία.
• Το Κυπριακό πρόβλημα έχει επιλυθεί οριστικά το 1974 σύμφωνα με τα συμφέροντα των τότε αρμοδίων διεθνών παραγόντων τροποποιηθέντα την τελευταία στιγμή, ανάλογα με τα συμφέροντα της ανεξέλεγκτης τότε Τουρκίας.
• Δια να μη παραμείνει δυσαρεστημένη η Ελλάδα – Κύπρος διεξάγεται έκτοτε δήθεν διάλογος, προκειμένου η Τουρκία, εάν φυσικά δεχθεί, να προβεί σε ορισμένες μικρές εδαφικές παραχωρήσεις (Μόρφου, Βαρώσι).
• Η τυχόν εγκατάλειψη της Κύπρου στην τύχη της από τον Ελληνισμό αποτελεί πράξη εσχάτης εθνικής προδοσίας, διότι θα επέτρεπε στην Τουρκία να εφαρμόσει ανενόχλητη τα σχέδιά της.
• Η προς πόλεμο προετοιμασία του Ελληνισμού, είναι δυνατό να εξαναγκάσει την Τουρκία να προβεί σε σημαντικές παραχωρήσεις, προκειμένου να αποφύγει μια αμφίβολον για αυτήν έκβαση του αγώνα.
• Η ενδεδειγμένη στρατηγική μας θα πρέπει να είναι η προετοιμασία προς πόλεμο, αναμένοντας τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών, προϋποθέσεων έναρξης των επιχειρήσεων ανακατάληψης των κατακτηθέντων εδαφών της βορείου Κύπρου, όταν η Τουρκία καταρρεύσει οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και υπάρχει αλλαγή της στάσης υπέρ ημών των αρμόδιων διεθνών παραγόντων και κυρίως της Ε.Ε.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΤΙΠΟΤΕ δεν μπορεί να αντικαταστήσει τους λεηλατημένους θησαυρούς, τις αποστερημένες οικογένειες, τα αρπαγμένα χωριά και τα δάση και τις βουνοπλαγιές, που ζεματίστηκαν από τις Ναπάλμ..., όταν η προδοσία, το άδικο θα έχει βγει στο φως και θα έχει περιγραφεί και ονομαστεί με το σωστό του όνομα, συγκατάθεση με αυτό, θα είναι αδύνατη.