Μια πρώτη … δεύτερη ματιά
Γράφει ο Τζωρτζόπουλος Ηλίας Υπτγος ε.α
"Και ούτος ο αριθμός ικανός" ... Και τότε και τώρα. Μόνο που τώρα, οι αριθμοί θέλουν υποστήριξη περισσότερη για να σταθούν! Φώτα, χειροκροτήματα, θεατές, υπολογιστές, τεχνική επιμέλεια… "παγκοσμιοποίηση". Θέλουν άλλα τιμαλφή.
Δεύτερο Πανελλήνιο συνέδριο της ΕΑΑΣ. Νοέμβριος του σωτηρίου έτους 2021. Συνέδριο αφιερωμένο στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Αυτής, της Παλιγγενεσίας του Έθνους μας. Συνέδριο σε πολύ καλό οργανωτικό επίπεδο. Θα ήταν ίσως πιο ωραία αν φωναχτά, ξεκάθαρα, ενθουσιαστικά και με αγάπη, αν τα "εύγε", που δεν πρόσεξα, ακόμη και ονομαστικά να ειπωθούν. Δεν έλειπε τίποτε σχεδόν υλικό και συνοδευτικό: εικαστική έκθεση, σπουδαίοι ομιλητές και παρουσίες, άριστες εγκαταστάσεις χώρων, προσεγμένη και πλούσια ΔΜ, για να στεφθεί "υπό επιτυχίας" η άσκηση, όπως κάποτε. Ή τελικά μήπως κάτι έλειπε! Το αφουγκραζόμασταν όλοι! Έλλειπε η ψυχή μας. Η μεταξύ μας αγιασμένη αγωνία και διακριτική αίσθηση, αυτή που όμως ανεβάζει τις πράξεις και τις οδηγεί θαρρείς μεταφυσικά πολλές φορές!
Δεν μας έλκουν τα ανηφορίσματα τα μεγάλα. Περιχαρακωμένοι "εις την εμήν δόξαν" είμαστε απόντες πάντοτε. Τη 1η ημέρα, Παρασκευή ημέρα, του συνεδρίου της ΕΑΑΣ για την ΕΑΑΣ, μετά το εναρκτήριο λάκτισμα, τελικά το panel του συνεδρίου, φαινόταν, απόμακρο στοχαστικά. "Έκαστος εις το είδος του", "εις εαυτόν". Ο ενθουσιασμός, το στημόνι και το υφάδι της ζωντάνιας έλλειπε. Όχι, δεν ήταν η κούραση νομίζω. Άλλωστε οι ομιλητές συνάδελφοι κουρασμένοι και αυτοί από το ταξίδι ο καθένας τους, είχαν και κατέθεσαν τις σκέψεις – προτάσεις – απόψεις τους. Σε κάποια μάλιστα στιγμή από το προεδρείο, αναφέρθηκε, όπως αναφέρθηκε, εννοώ πιο ξεκάθαρα και σχολιαστικά θα το περίμενε κανείς, η αγωγή της ΠΟΣ έναντι της ΕΑΑΣ, όταν ο πρόεδρος της ΠΟΣ είναι και μέλος εκλεγμένο της ΕΑΑΣ: "Φταίει και ο Χατζηπετρής", όπως λέει το άσμα ...
Και "ολίγα" ακόμη.
Δεν εθίγει το θέμα "Μπογιόπουλου", ο οποίος καθύβρισε τους σε αποστρατεία συναδέλφους, Η ΕΑΑΣ προσέφυγε δικαστικά. Απόφαση σημαντική για τον χώρο μας. Δεν έπρεπε ή δεν ήταν του επιπέδου να θιχθεί, φοβούμενοι τι; Όμως δεν σώζει η σιωπή αυτή από μόνη της. Και το θέμα της ατυχούς συμπεριφοράς συναδέλφων, στα ΚΑΑΥ του Αγίου Ανδρέα και αυτό φοβικό;
Η επίσκεψη στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης γενναία έγκριση της ΕΑΑΣ σε πρόταση δράσης του παραρτήματος Καστοριάς ξεχάστηκε. Δράση που δεν είχε αναληφθεί ποτέ από τον χώρο μας. Τη στολή μπορεί να μην την φοράμε αλλά δεν την βγάλαμε. Κάτι ο υπογράφων ...... ψέλλισε, καθώς εκτίμησε ότι έπρεπε το θέμα να θιχθεί από το προεδρείο.
Για το ΜΤΣ, καταλάβαμε ότι δεν καταλάβαμε τίποτε, παρά μόνο ότι αυτά που θα έλθουν θα είναι χειρότερα. "Τις πταιει" κ.λπ..Ποτέ δεν πρέπει κανείς να ξέρει όλη την αλήθεια! Αοριστίες που χάνονται στη λήθη του παρελθόντος και στην ανέχεια του μέλλοντος και του παρόντος. Μη θίγεται "τα κακώς κείμενα". Ακόμη ο πόλεμος μερισμάτων των κλάδων καλά κρατεί.
Ο ΑΟΟΑ μετά θάνατον!. Δεν υπήρχε άλλωστε. Έπρεπε στο κομμάτι που μας αφορά να λεχθεί κάτι;
Όσο για τα περίφημα αναδρομικά, αιωρήθηκε τελικά η ανάγκη, σαν το "βοήθεια του κοινού": δικηγόροι, προσφυγές ... ...στο ίδιο έργο θεατές.
Απουσίαζαν παραρτήματα δέκα (10) τον αριθμό! Δεν έστειλαν ούτε εκπρόσωπο! Οι περίφημοι σύνδεσμοι των τάξεων, απουσίαζαν ... παντελώς! Κανείς από την ΕΑΑΣ ή την ΠΟΣ δεν ενημέρωσε και καμιά συνείδηση δεν σας προέτρεψε να είμαστε εκεί; ή απαξιώνουνε -με όπως πάντα, και μένουμε "χωμένοι" στα βρακόπανα των εγγονών μας ή στο λαδερό της καλής μας και στις μεγάλες μας ... στιγμές!
Όσο για πρώην αρχηγούς επιτελείων ή προέδρους της Ένωσης: ωιμέ! Ούτε επιστολή!
Διευρύνουμε το μεταξύ μας χάσμα, ως εμβολιασμένοι και μη, από 10ετιών. Δεν θέλουμε να δεχθούμε ότι καμιά μορφή δράσης, δεν μπορεί να έχει επαρκή επιτεύγματα, αν η αξία και η σημασία της δεν έχουν καθιερωθεί πρώτα στη συνείδησή μας. Εξωστρέφεια ηλεκτρονική ή και … …πυρηνική (!), χωρίς σχεδίαση, συμπαγή ηγεσία και δόγμα, πιο άλλο, παρά το: η ισχύς εν τη ενώσει, είναι "ώσιν κύμβαλον αλαλάζον"
Μια ομίχλη στοχασμού, του ατελείωτου "δήθεν", μας σκεπάζει.
Ξεχνάμε ότι η ζωή απαιτεί ανάσες, χρώματα, χαμόγελο, ανατάσεις, θύλακες σκέψης και επικοινωνίας και όχι κριτήρια ατομοκρατίας. Πόσο ωραία η εικαστική έκθεση, αν και ως παραφερνάλιο, από η φωτομάνια τελικά των συνδαιτυμόνων..! Όσοι επιλέγουμε έτσι, ως νάρκισσοι σε σημείο αυτισμού να πορευόμαστε, όσοι επιλέγουν να μη συμμετέχουν, και με βλέμματα απαξιωτικά μάλιστα, είναι συχνά οι πιο φοβισμένοι και βυθίζονται – μαστε, σε ένα ακόμη περιβάλλον κρίσης.
Δυστυχώς, οι λέξεις δεν καρφώνουν πια! Οι λέξεις "συνέχεια", "φιλότιμο", "αξιοπρέπεια", δεν μπορούν να αναστηθούν έστω και προσωρινά! Έχουν "αποβιώσει" οριστικά, όπως και τόσα άλλα σημαντικά για την ζωή μας. Χάνονται και τα τελευταία πνευματικά κοιτάσματα του ’21 στον ορυμαγδό του "εγώ", στην ηθική μας αποσύνθεση και στην οικονομική αναρχία.