Την ημέρα των Θεοφανίων (6/1) παρακολουθήσαμε από τηλοψίας, άφωνοι και εμβρόντητοι, τους επικίνδυνους ελιγμούς μιας τουρκικής ακταιωρού, η οποία, αναπτύσσουσα μεγάλες ταχύτητες εντός των χωρικών μας υδάτων, στην περιοχή των γνωστών μας νησίδων Ίμια, παρηνόχλει τους απτόητους Έλληνες αλιείς (πράγμα σύνηθες κατά την περίοδον αυτήν) και, εν τη προσπαθεία της να επιδείξει την υπεροχή της, προσέκρουσε σε νεότευκτο σκάφος του Λιμενικού μας, που έσπευσε επί τόπου, προξενήσασα μικρές ζημίες.
Δεν αμφιβάλαμεν, ότι ο Τούρκος «καπετάνιος» της ακταιωρού ήτο άξιος απόγονος και συνεχιστής των «ναυάρχων» προγόνων του που δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν και να εύρουν εις την Μεσόγειον την … Μάλταν (Malta yock) και εκείνων, που στις νικηφόρες μας ναυμαχίες του Α΄βαλκανικού πολέμου (της Έλλης 3 Δεκ. 1912 και της Λήμνου 5 Ιαν. 1913) ηναγκάσθησαν ηττηθέντες να εγκλειστούν οριστικώς στα Στενά των Δαρδανελλίων, μη τολμήσαντες να εξέλθουν πλέον εις τα Αιγαίον.
Δεν ανατρέχω παλαιότερα με τους Κανάρηδες, τους Πιπίνους, τους Μιαούληδες και τις Μπουμπουλίνες, που θα μνημονεύσουμε και θα εορτάσουμε με υπερηφάνεια στις εορτές για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.
Οι παράνομες προκλήσεις των Τούρκων και οι έωλες και ανερμάτιστες αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στο Αιγαίο και στην Ανατ. Μεσόγειο, παρά το ισχύον διεθνές δίκαιον της θαλάσσης και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών (Η.Ε.), είναι συνεχείς και ατέρμονες, επιδιώκεται δε εκ μέρους της Τουρκίας η πρόκλησις θερμών επεισοδίων και μιας διαρκούς αναταραχής στις Ελληνο–τουρκικές (Ε/Τ) σχέσεις. Έστω υπ’ όψιν ότι δεν υφίστανται διαφορές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, υπάρχουν μόνον τουρκικές βλέψεις εις βάρος της Ελλάδος.
Ήδη στο τέλος του μηνός έχομε την μαύρη και θλιβερά 25η επέτειο από της Κρίσεως των Ιμίων ή Λιμνιών (Νύκτα 30/31 Ιαν. 1996). Τότε, το Ελληνικό Κράτος εφάνη ανίκανο με τους αδέξιους και κάκιστους χειρισμούς του να αντιμετωπίσει την εις βάρος μας διαμορφωθείσαν γνωστή μας κατάσταση (βλέπε σχετικόν άρθρον μου «ΕΣΤΙΑ», Φεβρ. 2007).
Η πολιτική ηγεσία της χώρας, ταπεινωθείσα, δεν εστάθη στο ύψος των περιστάσεων, υποκείψασα στις τουρκικές απαιτήσεις, η δε στρατιωτική ηγεσία εταπεινώθη χωρίς καν να δοκιμασθή. Αποτέλεσμα των σφαλμάτων αυτών, αλλά και με τις ευλογίες τόσο του αμερικανικού παράγοντα, όσον και της κωφεύουσας και σιωπούσης Ευρωπαϊκής Ενώσεως (Ε.Ε.), ήταν να επανεισαχθεί στο Αιγαίο το καθεστώς των «Γκρίζων Ζωνών», το οποίον έκτοτε συνεχώς επικαλούνται οι Τούρκοι.
Τα δύο νησίδια Ίμια ή Λιμνιά ανήκουν στη Νήσο Κάλυμνο του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου, όπου με τον Νόμο 547/1948 (ΦΕΚ 39Α/14-2-1948) περιήλθαν οριστικώς στην ελληνική επικράτεια από την Ιταλία που τα κατείχε από το Μάιον 1912.
Βάσει της Συνθήκης του Ουσύ Ελβετίας (15 Οκτ. 1912) η Οθωμανική Αυτοκρατορία ανεγνώρισε De jure την ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου, ενώ με την Συνθήκη των Σεβρών, (20 Αυγ. 1920), η Δωδεκάνησος, περιλαμβανομένου και του Καστελλορίζου, εξεχωρήθη στην Ιταλία.
Τελικώς με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (10 Φεβρ. 1947) τα Δωδεκάνησα περιήλθαν οριστικώς στην Ελλάδα, η οποία, με τον νόμο 518/1947 καθώρισε και τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας. Σημειωτέον, ότι μέχρι του 1960 δεν ανέκυψε θέμα Δωδεκανήσου για την Τουρκία με την Ελλάδα. Οι τουρκικές αμφισβητήσεις άρχισαν για ορισμένες νησίδες και βραχονησίδες από το 1987, επηκολούθησε δε η κρίσις στην περιοχή των Ιμίων με την ρηματική διακοίνωση προς την Ελλάδα, ότι αυτές συνιστούν τουρκικό έδαφος.
Υπάρχουν όμως επίσημα στοιχεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, ότι τα Ίμια με τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες είναι ελληνικό έδαφος, ήτοι:
1) Η Συνθήκη Ειρήνης του 1947, βάσει της οποίας εκχωρούνται από Ιταλία στην Ελλάδα με πλήρη κυριαρχία όλα τα νησιά του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου.
2) Ο επίσημος ιταλικός χάρτης του 1932, στον οποίο οι δύο νησίδες Ίμια αναφέρονται με το Ελληνικό τους όνομα «Immia».
3) Ο επίσημος τουρκικός χάρτης του 1969, στον οποίο οι δύο νησίδες σημειώνονται εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, με την ελληνική ονομασία «Immia».
4) Στον κοινό χάρτη του 1944 Γερμανικού Οίκου με την Γενική Διεύθυνση Χαρτογραφήσεως του Τουρκικού Υπουργείου Αμύνης οι νησίδες Ίμια αναφέρονται ως ελληνικές.
5) Ο επίσημος χάρτης της Πολεμικής Αεροπορίας των Η.Π.Α., εκδοθείς στις 24 Ιουλ. 1969, αναφέρει τις νησίδες Ίμια ως ελληνικές! Αμέσως μετά το επεισόδιο των Ιμίων (1996) ο Υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας εδήλωσε επισήμως (6 Φεβρ. 1996), ότι η Ιταλοτουρκική Συμφωνία του 1932 είναι έγκυρη και παραμένει σε ισχύ.
Αλλά και στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου του 1996, επισημαίνεται, ότι τα Ίμια ανήκουν στα Δωδεκάνησα, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής επικρατείας επί τη βάσει της ιταλο-τουρκικής Συνθήκης του 1932 και της Συνθήκλης των Παρισίων του 1947. Παρ’ όλα τα ανωτέρω αδιάσειστα στοιχεία οι τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις συνεχίζονται.
Πέραν όλων των εκτεθέντων, η ελληνική κυριαρχία στις νήσους του Αιγαίου δεν ασκείται επειδή το επιβάλλει η Συνθήκη της Λωζάννης, αλλά επειδή ήδη έχει παγιωθεί γεγονός τετελεσμένο.
Με την Συνθήκη των Παρισίων (10 Φεβρ. 1947) η εκχώρησις των νήσων στην Ελλάδα προέβλεπε ρητώς την αποστρατικοποίηση των νήσων, όπως την επικαλούνται συνεχώς οι Τούρκοι, επιμένοντες στην αποστρατικοποίηση. Η επαναστρατικοποίηση εδράζεται στον χάρτη των Η.Ε. προς εξασφάλιση ενός αντιβάρου απέναντι στην 4η Τουρκική Στρατιά του Αιγαίου, που αποτελεί διαρκή και σοβαρά απειλή. Επομένως, είναι καθήκον της Ελλάδος η αμυντική θωράκιση των νήσων.
Η στρατικοποίηση των νήσων του Ανατ. Αιγαίου και της Δωδεκανήσου ασφαλώς δεν αποτελεί απειλήν δια την Τουρκία, πράγμα που το γνωρίζει πολύ καλά η τουρκική ηγεσία ότι δεν απειλείται από την Ελλάδα, συνεπώς η Τουρκία διατηρεί σημαντικό πλεονέκτημα πρωτοβουλίας δυναμικής επιλογής της.
Στο τέλος του μηνός με την πρωτοβουλία της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων, θα αναπεμφθεί επιμνημόσυνος δέησις στο μνημείο των ηρωϊκώς πεσόντων τριών αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έξω από τη Λέσχη Αξιωματικών Ρηγίλλης. Πρόκειται για τους αδικοχαμένους ήρωες του ελικοπτέρου, που κατερρίφθη στα Ίμια, τον κυβερνήτην υποπλοίαρχον Χριστόδουλον Καραθανάσην, τον συγκυβερνήτην υποπλοίαρχον Παναγιώτην Βλαχάκη και τον αρχικελευστή Έκτορα Γιαληψόν, όπου θα κατατεθούν και δάφνινα στεφάνια.
Ας ελπίσουμε, ότι την τελετήν θα τιμήσουν με την παρουσία των και όλοι οι παράγοντες που παρήλασαν μπροστά από το μνημείον των ανυπάρκτων νεκρών του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 2020.
Βοήθημα: Διεθνείς Συνθήκες Ταξ. Χ. Νικολάου, Εκδ. ΓΕΣ 1980.