ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Πλησιάζει η Εθνική Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 και στην μνήμη μου έρχονται έντονα, σκηνές από αντίστοιχες ημερομηνίες προηγούμενων ετών, Εθνική Επέτειος με την γαλανόλευκη να κυματίζει σε ελάχιστα μπαλκόνια, τα τραγούδια της νίκης να μην ακούγονται στα ραδιόφωνα, με υποτονικές γιορτές και επετειακούς λόγους στα σχολεία, χωρίς συναίσθημα και ουσία...
Σιωπή, ηχηρή σιωπή...
Μοναδική ίσως εξαίρεση, πριν από χρόνια, η μαντήλα της μαθήτριας. Αφού όμως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που επέτρεψαν να παρελάσει η μαθήτρια με την μαντήλα, σημαιοφόρος, υπάρχουμε και εμείς που διχαστήκαμε για χάρη της επιχειρηματολογώντας με περισσή δεξιότητα, ο καθένας από την πλευρά του. Και φυσικά αισθανθήκαμε "Εθνικά Υπερήφανοι" για μία ακόμη φορά!!!
Και μετά σιωπή, βροντερή σιωπή...
Το ίδιο και χειρότερα θα γίνει και φέτος, κάτω από την σκιά της πανδημίας που μας ταλανίζει τα τελευταία δύο χρόνια. Εκτός φυσικά κι αν καθιερώσουμε το "επίδομα" μνήμης, την παραμονή και ανήμερα των Εθνικών Εορτών. Όποιος συγκινείται περισσότερο, όποιος βάζει γαλανόλευκη στο μπαλκόνι του, ή όποιος δάσκαλος - δασκάλα οργανώνει την καλύτερη σχολική γιορτή, να παίρνει και το επίδομα!!!
Βλέπετε όταν πρέπει να το βουλώσουν οι Έλληνες, δεν το κάνουν, αντίθετα όταν πρέπει να ουρλιάξουν, κάθονται σαν τα πρόβατα στην ουρά, ζητιανεύοντας τα χρηματικά και ΟΧΙ μόνο δικαιώματά τους!
Θα κάνω μια μικρή παρένθεση και θα διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Πριν από λίγα χρόνια μια μεγάλη παρέα εκλεκτών φίλων, συναδέλφων και όχι μόνο, ξεκινήσαμε να πάμε να γιορτάσουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στη Β. Ήπειρο. Εκεί που γράφτηκε το έπος του 1940. Προγραμματισμένοι σταθμοί της προσκυνηματικής μας ανάβασης ήταν το Αργυρόκαστρο, η Κλεισούρα, η Κορυτσά, η Δερβιτσάνη, οι Άγιοι Σαράντα, η Χειμάρρα, και φυσικά οι Βουλιαράτες, όπου θα γινόταν ο εορτασμός της ημέρας και η δοξολογία.
Πώς να περιγράψω τα συναισθήματα που νιώσαμε στα αγιασμένα από την θυσία των ηρώων μας χώματα. Συναισθήματα έντονα, γεμάτα χρώματα που έκαναν τα μάτια μας, πολλές φορές να βουρκώσουν. Ρίγος, υπερηφάνεια και σεβασμός για τους νεκρούς ήρωες. Θαυμασμός και συγκίνηση για την αποφασιστικότητα και το εκπληκτικό σφιχταγκάλιασμα μεταξύ των ζωντανών μαρτύρων που φυλάνε με υψηλό φρόνημα τις Θερμοπύλες και ας είναι σήμερα, πολύ λιγότεροι από τους τριακόσιους (300) του Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.
Απορία λύπη και αγανάκτηση για την απουσία του Ελληνικού κράτους, ενώ θα έπρεπε να είναι πάντα δίπλα σε αυτούς τους υπέροχους Έλληνες Ακρίτες, τους θεματοφύλακες του γένους της αληθινής Ελλάδας, μιας Ελλάδας που παρά την φτώχεια και την μοναξιά της, φυλάει σαν κόρη οφθαλμού παραδοσιακές Αξίες και Ιδανικά, που έθρεψαν διαχρονικά τους Έλληνες.
Φέρνοντας στο νου αυτά που γνωρίζαμε από την ιστορία, αλλά και όσα ακούγαμε από τους ντόπιους, για τους χιλιάδες άταφους νεκρούς, μόλις πλησιάζαμε σε κάποιο ξακουστό πεδίο μάχης, διστάζαμε να πατήσουμε στις βουνοπλαγιές, στις οποίες το χώμα και η βλάστηση ήταν ποτισμένες με το αίμα χιλιάδων ηρώων του πολέμου.
Θυμάμαι έντονα το "κτήμα Μπρίκου", σε ένα χωριό της Χειμάρρας, μέσα στο οποίο έπεσαν έξι (6) παλικάρια. Η οικογένεια τα έκλαψε και τα μοιρολόγησε σαν δικά της παιδιά, τα έθαψε με σεβασμό και ευλάβεια στο χωράφι της, όπως μας έλεγε συγκινημένη η γιαγιά Ερμιόνη, γεννηθείσα το 1934, που μας περίμενε να μας ξεναγήσει και να πει δύο λόγια στο νεκροταφείο - κτήμα της. Δεν έκανε σπουδαία επιτάφια πράγματα η οικογένεια, δεν θα το ήθελαν άλλωστε και οι ΗΡΩΕΣ.
Έξι ξύλινοι σταυροί πάνω από το χώμα, στο σημείο που έπεσαν και ξεψύχησαν τα παλικάρια. Ένα μικρό λιβανιστήρι με 2-3 κεριά κρεμασμένα από τους σταυρούς. Δεν υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των νεκρών ηρώων. Αυτά μαζί με τον βαθμό και τον τόπο καταγωγής του καθενός, ήταν χαραγμένα σε μία όρθια μεγάλη μαρμάρινη πλάκα, στη άκρη του κτήματος.
Έσκυβες να φιλήσεις τον ξύλινο σταυρό και μόλις προσπαθούσες να σηκωθείς, ένοιωθες κάτι να σε κρατάει...
Ήταν η φωνή του ξεχασμένου Έλληνα Ήρωα, μέσα από το χώμα που έλεγε δυνατά: "Στάσου, μη φεύγεις, θέλω να σου πω δυο λόγια: Εμείς όπως βλέπεις, θυσιάσαμε τη ζωή μας για να σας παραδώσουμε την Πατρίδα Ελεύθερη. Τί την κάνατε την Ελευθερία;;; Τι θυσιάσατε εσείς για να υπερασπιστείτε την Πατρίδα και την Ελευθερία που σας παραδώσαμε;;;
Και τούτα εδώ τα χώματα της Β. Ηπείρου, τα οποία επίσης σας παραδώσαμε Ελεύθερα;;;
Προδώσατε τις Αξίες τα Ιδανικά και τις λαϊκές παραδόσεις της φυλής, που σας αφήσαμε παρακαταθήκη και για τον λόγο αυτό, τα βγάλατε όλα στο σφυρί!!!
Δεν κλαίμε για την θυσία μας, για την δική σας την κατάντια κλαίμε... Είδατε εχθές, στον εορτασμό της επετείου μέσα στην εκκλησία και έξω από αυτήν, τον ντόπιο πληθυσμό, μαθητές και γονείς ψέλνανε όλοι μαζί στη λειτουργία και όλοι μαζί κοινωνήσανε στο τέλος!
Τέτοια σημαντικά γεγονότα τα βιώνουν ως μυσταγωγία ψυχών και όχι όπως εσείς που τα γιορτάζετε στο πλαίσιο του τυπικού πανηγυρισμού με κούφια λόγια, τα οποία αναλώνονται στο χρόνο της γιορτής και ύστερα χάνονται, αφού δεν συνοδεύονται από έργα. Είστε γεμάτοι αλαζονεία και έπαρση, σας αλλοτρίωσε η "Κίρκη" της υποτιθέμενης γνώσης και του εγωϊσμού. Νομίζετε ότι κάτι είστε, στην ουσία όμως δεν είστε τίποτα, αφού πλέον πιστεύετε στο ΤΙΠΟΤΑ !!! Γινήκατε ένα με αυτό!!!
Τι μπορεί αλήθεια, να περιμένει κανείς από μια Ελλάδα του "ΤΙΠΟΤΑ"!!!
Αυτά και πολλά άλλα τέτοια λόγια, θα σας μαστιγώνουν συνέχεια, το μυαλό και την ψυχή, μήπως και μπορέσετε, όσο είναι ακόμη καιρός, να αφυπνισθείτε !!!
Από το 1940 και το έπος της Αλβανίας, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι...
Ας αφήσουμε λοιπόν τους Αντρειωμένους Έλληνες στην ησυχία τους... Βροντοφώναξε, πολέμησε και σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης ο Αντρειωμένος Έλληνας, για την Αξιοπρέπειά του, την Ελευθερία, την Δημοκρατία και την Πατρίδα του, για να σωπαίνει και να χαίρεται σήμερα ο κακομαθημένος ψεύτης, ο ανόητος ημιμαθής κουλτουριάρης και ο χέστης!!!
Μήπως πρέπει να αφυπνισθούμε;;;
Υπτγος ε.α. Δεβούρος Ιωάννης
Αντιπρόεδρος Ε.Α.Α.Σ.