ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΗΣ ΒΟΜΒΑ ΣΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Γράφει ο Γεώργιος Κασσαβέτης
Επισμηναγός (Ι) ε.α. – τ. Κυβερνήτης Ο.Α.
Τόσο οι παλαιότεροι, όσο και οι σύγχρονοι πολιτικοί επιστήμονες έχουν καταρτήσει διαφορετικούς καταλόγους παραγόντων, οι οποίοι συνθέτουν την εθνική ισχύ ενός κράτους. Σε όλους όμως ανεξαιρέτως τους καταλόγους συμπεριλαμβάνονται οι εξής έξι (6), ήτοι, α. Ο Γεωγραφικός, ο οποίος αναφέρεται στη γεωγραφική θέση του κράτους, στο μέγεθος, στο σχήμα, στην τοπογραφία και στο κλίμα. β. Ο Δημογραφικός, ο οποίος περιλαμβάνει το μέγεθος του πληθυσμού, τον βαθμό αυξήσεώς του, την ηλικία και την παραγωγικότητα. γ. Ο Οικονομικός, ο οποίος εμπερικλείει την υποδομή, τη Γεωργία, τις Πηγές Ενέργειας, τους Υδάτινους Πόρους, την Παραγωγική Ικανότητα και την Οικονομική Πολιτική. δ. Ο Οργανωτικός, ο οποίος συμπεριλαμβάνει την Πολιτική Οργάνωση και τις Οργανωτικές Μελέτες. ε. Ο Ψυχολογικός, ο οποίος αναφέρεται στον Εθνικό Χαρακτήρα, στις Εθνικές Αξίες και Επιδράσεις, στο Ηθικό και στη Θρησκεία. στ. Και τέλος ο Στρατιωτικός, ο οποίος ασχολείται με την Εξωτερική Πολιτική, την Οροφή των Ενόπλων Δυνάμεων και το Ηθικό τούτων.
Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ο πλέον κρίσιμος, για την επιβίωση ενός κράτους, είναι ο Δημογραφικός Παράγων. Και το δυστύχημα είναι το εξής. Ενώ το καμπανάκι των στατιστικών δεικτών χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά, για τη σταδιακή εξασθένηση του κρισίμου αυτού για την άμυνα της χώρας παράγοντος, όλες οι κυβερνήσεις της χώρας σφυρίζουν αδιάφορα. Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά παγκόσμιο και κυρίως των ανεπτυγμένων κρατών. Η διαφορά όμως είναι η εξής. Η εθνική ισχύς της Ελλάδος δεν έχει την ίδια έννοια και την ίδια αξία με εκείνη του Βελγίου ή της Ολλανδίας, για τον εξής απλούστατο λόγο. Η Ελλάδα έχει απέναντι την Τουρκία η οποία διαχρονικά την απειλεί και αυτή τη στιγμή αριθμεί 84 εκατομμύρια πληθυσμού, έναντι 10,5 εκ. της χώρας μας. Επομένως η διατήρηση υψηλού βαθμού εθνικής ισχύος αποτελεί μέριμνα πρώτης προτεραιότητος για τη χώρα.
Η εμφάνιση του προβλήματος στη χώρα μας χρονολογείται από το 1961, οπότε κατεγράφησαν 150.716 γεννήσεις, οι οποίες το 1991 μειώθηκαν στις 102.620 και το 2001 στις 101.823. Το 2016 οι γεννήσεις είχαν κατρακυλήσει στις 92.898 και το 2019 στις 83.763. Σημειώνεται, ότι από το 1991 στις γεννήσεις προστίθενται και εκείνες των μεταναστών, ως επίσης ότι από το 2001 η αύξηση των θανάτων για πρώτη φορά άρχισε να υπερτερεί του αριθμού των γεννήσεων. Με βάση τα παραπάνω στοιχεία ο ελληνικός πληθυσμός, ο οποίος το 2001 ανήρχετο στα 10.964.000, το μεν 2030 θα είναι 9.500.000, ενώ το 2050 στα 8.500.000, εκ των οποίων μόνο 7.000.000 θα είναι Έλληνες, όταν ο πληθυσμός της Τουρκίας θα έχει σκαρφαλώσει στα 100 εκατομμύρια κατοίκους.
Το δημογραφικό είναι ένα πολυσύνθετο πρόβλημα και δημιουργείται κυρίως από τα εξής αίτια:
Α. Από τη σταδιακή αστικοποίηση του πληθυσμού της υπαίθρου και τα προβλήματα που αυτή συνεπάγεται.
Β. Τη μαζική είσοδο της γυναίκας στην ανώτατη εκπαίδευση και την ελεύθερη είσοδό της στην αγορά εργασίας. Τα ανωτέρω αίτια έχουν αυξήσει σημαντικά τη μέση ηλικία γάμου της γυναίκας από το 20ο έτος το 1961, στο 30ο το 2001 και πολύ υψηλότερη σήμερα.
Γ. Το υψηλό ποσοστό ανεργίας, το οποίο αποθαρρύνει τους νέους να δημιουργήσουν οικογένεια.
Δ. Τη θεαματική αύξηση των διαζυγίων, ιδίως μετά τη χειραφέτηση των γυναικών με το νόμο του Ανδρέα Παπανδρέου το 1983.
Ε. Τον αλόγιστο καταναλωτισμό και την αχαλίνωτη επιδίωξη περισσοτέρων υλικών απαιτήσεων από τους νέους.
ΣΤ. Το υψηλό κόστος διατροφής και μορφώσεως των παιδιών.
Ζ. Την έλλειψη βοήθειας από το κράτος με επάρκεια βρεφονηπιακών σταθμών.
Η. Την έλλειψη κρατικών κινήτρων για την αύξηση των γεννήσεων.
Θ. Στα μέχρι τώρα γνωστά αίτια θα προσέθετα και ένα αφύσικο φαινόμενο, το οποίο δεν είναι μεν νεοπαγές, πλην ασυμμέτρως διογκούμενο τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται φυσικά για την κατηγορία των ΛΟΑΤΚΙ, ήτοι των ατόμων με σεξουαλική ιδιαιτερότητα, στην οποία ανήκουν κυρίως οι Λεσβίες και οι Ομοφυλόφιλοι, ήτοι οι γυναίκες και οι άνδρες που έλκονται σεξουαλικά από το ίδιο τους το φύλο. Αυτοί συνιστούν ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία διεκδικούν και σε πολλά κράτη έχουν καταφέρει να νομιμοποιήσουν το γάμο μεταξύ τους και μη δυνάμενοι να τεκνοποιήσουν διεκδικούν το νόμιμο δικαίωμα της υιοθεσίας παιδιών. Ούτως όμως ή αλλέως η κατηγορία τους αποτελεί ένα ακόμη πρόβλημα στην υπογεννητικότητα και κατ’ επέκταση στο δημογραφικό πρόβλημα κάθε χώρας. Προφανώς δεν μπορεί κανείς να επιρρίψει ευθύνη στα άτομα της κατηγορίας αυτής, διότι γεννήθηκαν με την αφύσικη αυτή σεξουαλική στρέβλωση, αλλ’ ούτε και στο κράτος που δεν μπορεί να κάνει κάτι για την επάνοδό τους στην ομαλότητα. Το πρόβλημα ίσως να αποτελέσει αντικείμενο ερεύνης της ιατρικής επιστήμης στο απώτερο μέλλον.
Από την ανάλυση των γενεσιουργών αιτίων του δημογραφικού προβλήματος εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το θέμα είναι πολύπλοκο, η δε λύση του ακανθώδης, κυρίως διότι απαιτεί τεράστια ποσά χρημάτων. Προφανώς όμως οι εμβαλωματικές λύσεις με τις οποίες προσπαθούν να το λύσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, πόρρω απέχουν από τη σωστή κατεύθυνση της επιλύσεώς του. Δεν είναι δυνατόν λ.χ. να αντιμετωπισθεί το κόστος μιας γέννας που ανέρχεται σήμερα στο αστρονομικό για την εποχή μας ποσό των 5.000 ευρώ, με τα κόλλυβα της συμμετοχής των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία δεν ξεπερνούν το 10% της συνολικής δαπάνης. Στη Γερμανία, που το κράτος είναι σοβαρό αντιμετώπισαν το πρόβλημα με γενναίες οικονομικές παροχές για τη στέγαση των οικογενειών με περισσότερα από τρία παιδιά. Επίσης η μακρινή Αυστραλία, η οποία δεν απειλείται από κανένα γειτονικό κράτος, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αντιμετώπισε το πρόβλημα, πριμοδότησε τις γεννήσεις παιδιών με οικονομικά κίνητρα απολύτως συμβατά με το πραγματικό κόστος της γέννησης, της ανατροφής και της μορφώσεως των παιδιών, με αποτέλεσμα την οριστική λύση του προβλήματος, εντός βραχύτατου χρόνου.
Δυστυχώς στην Ελλάδα ένα τόσο κρίσιμο για την άμυνα της χώρας πρόβλημα, το οποίο μπορούσε να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει του με ήπια οικονομικά μέτρα, από την εγκληματική αμέλεια όλων των κυβερνήσεων, αφέθηκε στην τύχη του, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε μείζον, του οποίου η λύση απαιτεί μέτρα, τα οποία εκφεύγουν ίσως των σημερινών οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας. Ούτως λοιπόν εχόντων των πραγμάτων οι κυβερνήτες μας αναζητούν λύσεις, οι οποίες όχι μόνο δεν λύνουν το συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά θα δημιουργήσουν μια σειρά καταστροφικών για τη χώρα προβλημάτων καθιστώντας την Πύργο της Βαβέλ. Δείγμα των λύσεων με τις οποίες οραματίζονται να λύσουν το πρόβλημα οι πολιτικοί μας ηγέτες, μας έδωσε ο Αρχηγός του υποτιθέμενου Συντηρητικού Κόμματος της χώρας. Με αφορμή μια ερώτηση στη Βουλή του γνωστού ολετήρος της ελληνικής οικονομίας, κατά τη θητεία του ως Υπουργού Οικονομικών, Γιάν(ν)η Βαρουφάκη για το «Μεταναστευτικό Πρόβλημα», στις 4 Οκτωβρίου 2019, ο κ. Μητσοτάκης αναφερόμενος στη λύση του δημογραφικού προβλήματος, είπε τα εξής εκπληκτικά, τα οποία άφησαν εμβρόντητους εκατομμύρια συμπατριωτών μας. «Η παράνομη μετανάστευση στην Ευρώπη – είπε ο κ. Μητσοτάκης - μπορεί να αποτελέσει κάποια λύση για το δημογραφικό πρόβλημα, αρκεί να γίνεται με τάξη και κανόνες».
Δεν αποκλείεται ο κ. Μητσοτάκης να έχει μυηθεί στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί σήμερα κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες ως γνωστόν αποτελούν ένα πολυπολιτισμικού κράματος κράτος και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα φυλετικής ταυτότητος, όπως η χώρα μας με ιστορία τριών και πλέον χιλιάδων ετών. Στην ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών, η οποία εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τη σχετική πολιτική των ΗΠΑ διαβάζουμε τα εξής σχετικά. « Οι προβλέψεις των Ηνωμένων Εθνών ότι κατά τα επόμενα 50 χρόνια, οι πληθυσμοί όλων σχεδόν των χωρών της Ευρώπης καθώς και της Ιαπωνίας θα αντιμετωπίσουν μείωση και γήρανση. Οι νέες προκλήσεις των φθινόντων και γηρασκόντων πληθυσμών απαιτούν εκτεταμένες επαναξιολογήσεις πολλών καθιερωμένων πολιτικών και προγραμμάτων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν στη διεθνή μετανάστευση».
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι θέσεις του κ. Μητσοτάκη « ότι η παράνομη μετανάστευση, μπορεί να αποτελέσει κάποια λύση για το δημογραφικό πρόβλημα», πέραν των άλλων, σηματοδοτούν και το ιδεολογικό στίγμα του κόμματος, το οποίο διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο προς τα αριστερά. Τη στροφή αυτή του Αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας σιγοντάρουν και τα γνωστά του εξαπτέρυγα στο φιλικό του τύπο. Στηρίζοντας την προσπάθεια αυτή του κ. Μητσοτάκη, ένας εκ των πλέον ενθέρμων υποστηρικτών του, ο διευθυντής της ΕΣΤΙΑΣ κ. Μανώλης Κοττάκης σε πρωτοσέλιδο άρθρο της 5ης Οκτωβρίου 1919 γράφει σχετικά στην ΕΣΤΙΑ τα εξής. « Στην πραγματικότητα ο κ. Μητσοτάκης είπε με τόλμη στα γενέθλια της Νέας Δημοκρατίας πράγματα που ουδείς προκάτοχός του – σίγουρα όχι ο κ. Σαμαράς – είπε ποτέ. Δεν θυμάμαι αρχηγό της ΝΔ, μετά το 2009, να έχει επιχειρηματολογήσει τόσο ανοιχτά υπέρ του – δικές του οι λέξεις – μπολιάσματος της ελληνικής κοινωνίας με πρόσφυγες και της ενσωμάτωσής τους στον εθνικό κορμό, ώστε να αποτελέσει η Ελλάς «τη δεύτερη πατρίδα τους». Το στρατήγημα Μητσοτάκη, το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα των απόψεων Σαμαρά – Γεωργιάδη – Βορίδη, αποτελεί διακήρυξη ενός κεκαλυμμένου για την ώρα πολιτικού φιλελευθερισμού και μετακίνησης προς το Κέντρο».
Αναμφιβόλως οι θέσεις του κ. Μητσοτάκη δεν απηχούν τις θέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, πολλώ δε μάλλον των οπαδών της Ν.Δ. , αλλά μιας μερίδος της Αριστεράς, τις ψήφους της οποίας ενδεχομένως εποφθαλμιά. Πέραν όμως αυτού οι θέσεις του δεν αντέχουν κρινόμενες εξ’ απόψεως εθνικού συμφέροντος. Για του λόγου το αληθές θα χρησιμοποιήσουμε τις δηλώσεις ενός εκπροσώπου της άλλης πλευράς, ήτοι του αρχηγού μιας χώρας που εξάγει μουσουλμάνους μετανάστες και συγκεκριμένα του Αιγυπτίου Προέδρου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, ο οποίος σε ερώτηση δημοσιογράφου «Πως βλέπετε το γεγονός ότι αρκετές ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν τα σύνορά τους, για όσους θέλουν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη», απάντησε ως εξής: «Αντί να ρωτάτε γιατί η Ευρώπη μας κλείνει την πόρτα, πρέπει να ρωτήσετε γιατί οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν δεν ενδιαφέρονται να κάνουν τη χώρα τους καλύτερη. Το ίδιο για το Πακιστάν, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, την Υεμένη και τη Σομαλία. Θεωρείτε άδικο που ο Ορμπάν και οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι πρόθυμοι να δεχθούν μετανάστες με τους όρους σας. Είναι γιατί οι ξένοι, που συχνά θέλουν να έχουν τα προνόμια μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας, λανθασμένα πασχίζουν να διατηρήσουν τους πολιτισμούς τους, που είναι διαφορετικοί από το δυτικό κόσμο». Και ο κ. Σίσι κατέληξε ως εξής. « Επιδιώκετε τη μετανάστευση μαζί με τους πολιτισμούς σας και διατείνεσθε ότι αυτό ανήκει στα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι λάθος. Όταν μεταναστεύετε σε ένα άλλο κράτος, δεν πρέπει να προσπαθείτε να το αλλάξετε, αλλά να ακολουθήσετε πλήρως τους νόμους, τις διαδικασίες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό του. Αν δεν είστε προετοιμασμένοι να το πράξετε, δεν πρέπει να μεταναστεύετε. Να παραμείνετε στις χώρες σας και να επιδιώξετε να φέρετε εκεί την αλλαγή για τη βελτίωση της ζωής σας».
Ανακεφαλαιώνοντας κρίνουμε αναγκαίο να υπογραμμίσουμε πως όχι μόνο ο κ. Μητσοτάκης, αλλά σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία του δημογραφικού προβλήματος και ότι η λύση του με μεταναστευτικές ροές θα είναι καταστροφική για τη χώρα. Κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς δεν έχει αντιληφθεί ότι η μετανάστευση είναι χειρότερη από τον πόλεμο. Διότι στον πόλεμο γνωρίζεις τον εχθρό και η άλωση της χώρας πραγματοποιείται μόνο αν ηττηθείς ολοκληρωτικά. Η λαθρομετανάστευση είναι μια ύπουλη μορφή πολέμου, που η άλωση επέρχεται σταδιακά και χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά. Με τα χαρακτηριστικά και τη νοοτροπία απ’ την οποία διακατέχονται οι σημερινοί μετανάστες, τα οποία περιέγραψε λεπτομερέστατα ο Αιγύπτιος Πρόεδρος κ. Σίσι και οι οποίοι προέρχονται αποκλειστικά από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όταν εγκατασταθούν μονίμως στη χώρα και πολλαπλασιαστούν, κι αυτό εύκολα θα συμβεί, θα οργανωθούν, θα συνασπιστούν, θα αποτελέσουν γκέτο και θα αρχίσουν να διεκδικούν, οπότε θα ομιλούμε πλέον για μια άλλη χώρα. Και το ερώτημα που προβάλλει αβιάστως είναι το εξής. Μια ανομοιογενής κοινωνία η οποία διαμορφώθηκε με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσει να διατηρήσει τη συνοχή της και να διαχειριστεί τις διαφορές της ; Προφανώς η απάντηση είναι αρνητική. Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει τι μέλλει γενέσθαι ;
Οι κυβερνήσεις του παρόντος και του μέλλοντος πρέπει να διαχειριστούν δυο δύσκολα και καυτά προβλήματα ήτοι, το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό. Και όσον αφορά στο πρώτο, πρέπει με κάθε τρόπο να ανατάξουν τη γεννητικότητα του εγχώριου πληθυσμού, δίδοντας τα ανάλογα κίνητρα, όπως έπραξαν άλλες χώρες για την αντιμετώπιση του προβλήματος αφ’ ενός και να μεριμνήσουν για τον επαναπατρισμό των πεντακοσίων και πλέον χιλιάδων νέων που εγκατέλειψαν τη χώρα τα χρόνια της οικονομικής κρίσεως, αφ’ ετέρου. Όσο για το Μεταναστευτικό, πρέπει να διαχειριστούν με κατάλληλα μέτρα τις μεταναστευτικές ροές, οι οποίες προέρχονται από υπεργεννητικές ή εμπόλεμες χώρες, ώστε να μην επιτρέψουν η μορφή της χώρας να καθορισθεί από την αβελτηρία τους, ή από τον σχεδιασμό επίβουλων εχθρών της. Η σχεδίαση και ο προγραμματισμός του αριθμού των μεταναστών που θα γίνονται δεκτοί στη χώρα θα πρέπει να γίνεται με άκρως αυστηρά κριτήρια, ώστε να μην παραβιάζεται η οικονομική και κοινωνική συνοχή, όπως και η χωρητικότητά της.